W pierwszych stadiach ustroju kapitalistycznego system zarządzania był mało rozwinięty, a jego metody można zaliczyć do prymitywnych. Polegał on na organizacji procesu produkcji zgodnej z wymogami jej technologii, organizacji zaopatrzenia i. zbytu. Motywowanie sprowadzało się głównie do nadzorowania pracy robotników przez brygadzistów, majstrów itd. Stosowano powszechnie system kar za naruszenie reżimu pracy, za usterki jakości wyrobów itd. Głównymi osiągnięciami organizacji pracy były w tym okresie postępy technicznego podziału pracy. Podział ten, zwany też jednostkowym, polega na rozłożeniu (rozczłonkowaniu) procesu produkcyjnego w przedsiębiorstwie na. wiele prostych czynności, które są wykonywane przez poszczególnych robotników. Postępy technicznego podziału pracy zwiększały wydajność pracy oraz prowadziły do obniżania kosztów produkcji. Wraz z powstawaniem i kształtowaniem się wielkich przedsiębiorstw system zarządzania wymagał jakościowych zmian. W końcu XIX i początkach XX wieku zaczęto stosować naukowe metody organizacji i kierownictwa. Ich wprowadzenie związane jest z nazwiskiem Tayłora (amerykańskiego inżyniera); rozwijali je Gantt, Emerson, Kent i inni. Ich istotą jest maksymalne wykorzystanie czasu pracy robotników oparte na normowaniu czasu pracy. W ,celu zachęty do zwiększenia wysiłku pracy poczęto stosować różnego rodzaju premie związane z przekroczeniem ustalonych norm.
