Podstawowa masa drobnych właścicieli akcji nie ma w praktyce żadnego wpływu na wykorzystanie środków produkcji oraz produkowanych towarów. Posiadanie przez nich akcji jest identyczne z umieszczeniem środków pieniężnych w bankach i kasach oszczędności. Idea ?kapitalizmu ludowego” jest więc zwykłym mitem, staje się uzasadnieniem wykorzystywania przez monopole i największych akcjonariuszy środków finansowych szerokich warstw ludności. Jak pisał W. Lenin ??Demokratyzacja? posiadania akcji, od której burżuazyjni sofiści i oportunistyczni też?socjaldemokraci) oczekują (lub zapewniają, że oczekują) demokratyzacji kapitału, wzmożenia roli i znaczenia drobnej produkcji itp., w rzeczywistości jest jednym ze sposobów wzmożenia potęgi oligarchii finansowej”. Współczesny monopol kapitalistyczny jest złożonym organem gospodarczym, o skomplikowanej strukturze wewnętrznej, licznych powiązaniach zewnętrznych, mającym wiele ogniw organizacyjnych, przedsiębiorstw i oddziałów. Może on sprawnie funkcjonować tylko wówczas, gdy jego działalność opiera się na naukowych regułach organizacji i planowania. Z drugiej strony, będąc częścią całości gospodarki narodowej, podlega on wpływowi tych wszystkich żywiołowych sił, które są typowe dla funkcjonowania gospodarki kapitalistycznej. Takie np. zjawiska jak żywiołowość rynku kapitału akcyjnego, spekulacja tym kapitałem ze strony licznych właścicieli akcji, dążenie do opanowania kapitału danego monopolu ze strony konkurentów itp. ? pozostają w sprzeczności z wymaganiem rygorystycznego planowania działalności korporacji.
