Spożycie z dochodów osobistych stanowią w lwiej części wydatki ludności na zakup dóbr konsumpcyjnych oraz usług. Część tego spożycia nie jest realizowana za pośrednictwem rynku; są to wynagrodzenia otrzymywane w formie deputatów, samozaopatrzenie rolników w środki żywności wytwarzane w ich gospodarstwach, a także samozaopatrzenie ?działkowiczów” w produkty rolne z ich działek. Pozostałe spożycie, które będziemy nazywać spożyciem zbiorowym, jest realizowane głównie za pośrednictwem wydatków rzeczowych (nieinwestycyjnych) państwa. Dzieli się ono na dwie podstawowe grupy. Pierwsza obejmuje spożycie przez ludność dóbr materialnych dostarczanych nieodpłatnie w ramach funkcjonowania instytucji państwowych i użyteczności publicznej (żywienie w szpitalach, sanatoriach itd., rzeczowe koszty placówek ochrony zdrowia, szkół, wyższych uczelni, dotacje do zbiorowej konsumpcji na wczasach, w stołówkach itp.). Określona część spożycia zbiorowego jest finansowana przez przedsiębiorstwa (z funduszów socjalnych). Nie można też nie wspomnieć o instytucjach pomocy społecznej lub charytatywnych. Druga podstawowa grupa spożycia zbiorowego dotyczy zużycia dóbr i usług materialnych w administracji państwowej i innych instytucjach sfery niematerialnej (koszt światła i opału, materiałów piśmiennych, druków, opłat telefonicznych itd.).
